Sonunda nasıl olacağını bilmesek bile, ne olacağını hepimiz biliyoruz, değil mi? Ölüm gelecek, seni beni onu ayırt etmeden hepimizi alacak. Ölüm kaçınılmaz son olarak bizi bekler. Elimizde olan tek şey hayatın kendisi.
Cengiz Han gelmiş geçmiş en büyük fatih oldu. Bilinen dünyanın üçte ikisine hakim bir imparator oldu. Ve öldü. Sokrates bir tane eseri bile olmasa da, tüm düşünürlerin babası kabul edilecek kadar etkili oldu. Ve öldü. Birileri en güzel şiiri yazdılar, öbürleri en güzel resmi çizdiler. Ama herkes öldü. En büyük resimden baktığımızda, evreni düşündüğümüzde ne kendi hayatları, ne bıraktıkları senden benden farklı değil.
Zamanın sonsuzluğu içinde Sokrates'in hatırlanma süresi, ne senden ne de benden fazla değil. Mekanın sonsuzluğu karşısında Cengiz'in fethettiği alanın hiç bir anlamı olmaması gibi.
Ne geleceği değiştirebilirim, ne geçmişi. Sonunda öleceğim ne kadar açıksa, geçmişin bende bıraktığı yaralarda o kadar açık. Görece anlık hayatımda geçmişin yükü ile yaşamam ise aptallık. Çektiğin acıyı değiştiremiyorsan, acıdan zevk almayı öğrenmelisin demiş bir düşünür. (ben dedim aslında ama derken görmeliydiniz, baya bir düşünür gibiydim) Eh yapılacak başka da bir şey yok. Ölümden sonrası yok ise, çok kısa olan ömür sadece zevk ile geçirilse bile yetmez. Sonrasında yeni bir hayat varsa, gene bu ömrün kendisinden farklı biri olacağın için, gene bunu zevk ile geçirmemek için bir neden kalmıyor.
Her aklıma geldiğinde, her canımı yaktığında kendiliğinden bir gülümseme yayılıyor suratıma. Bir ses güzel şeyleri hatırla diyor, güzel şeyleri hatırlamak daha çok can acıtıyor. Bir başkası kötü şeyleri hatırla diyor, depresyondaki halimi hatırlıyorum. Susan, düşünen, nefret ile dolu olup bunu bile kabul edemeyen halimi. Güzel şeyleri düşünmekten daha iyi geliyor. Birini düşman ilan etmek, bir süre için çözüm sağlıyor. Asıl çare ise insanların sadece ölünce ölmediğini kabul etmek ve her defasında bunu hatırlamak. Çünkü ölü olanlar artık can yakamazlar.
Ölüm bir sonraki nefes kadar yakın insana. Bunu bile bile yaşamak gerek. Hayatının ne kadar değerli olduğunu, kimseye adanamayacağını. Kendini yaşarken gömmenin ölmekten beter olduğunu bilmek gerek. Bir şeyler uğruna ölmek de bir şeref var ama kendini yaşarken öldürmek de hiç bir şeref yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder