Bebek İnsanları

Çok pedofili başlığı oldu ama ne demek istediğimi anlatacağım. Etrafınızda kesin bir bebek insanı vardır. Hani yeğeni de olsa, komşunun bebeği de olsa, otobüste karşılaştığı bir bebek bile olsa onunla iletişim kurabilen insanlar var ya, onlardan bahsediyorum. Bebek anlamlandırmaya çalışır gibi kilitlenir bakar bu insanlara, bu insan da bir mimikle falan bebeğe şirinlik yapar. Kocaman güler sonra o bebek. Dünyanın en tatlı görüntüsü falan herhalde. 

Bebeklikten çocukluğa geçtikleri dönemler de çok güzel. Aynı insanlar o 2-3 yaşındaki bebeklerle de iletişimde sorun yaşamaz. Bildiği iki kelime ile derdini anlatmaya çalışan bebekle bile iletişim kurarlar. Aslında kurarız demem gerek. Ben de bebek insanlarındanım çünkü. Mesela alt komşunun kızı Esila bir yaşındayken beni görmeden yemek yemezdi. Her sabah -ben daha uyurken - bize gelirler, ben Esila'ya şebeklik yaparken annesi mamayı tıkardı ağzına. 

Zaten olay şebeklik yapmak biraz. Değişik surat ifadeleri, değişik sesler dünyayı tanımaya çalışan bebeğe ilginç geliyor ve dikkati size yöneliyor. Yeni bir şey görmek hoşuna gittiği içinde gülüyorlar. 

Otobüste falan bebek görünce illa onla iletişim kurmak isterim, bana gülümsesin diye suratımı şekilden şekile sokarım. Millet deli falan sanıyordur. Ya da ben fark etmesem bile bazen onlar bana gözlerini kilitler. Değişik bir şey görüyorlar herhalde falan, bakıyorlar işte. Göz kırpsam gülüyorlar. Çok güzeller lan.

4 yaşlarına falan geldiklerinde kavga etmek çok zevkli oluyor. Mesela adı Esila olan komşu kızını "yok kızım senin adın Ender" diye kandırmaya çalışmak, onun buna direnip annesine "yeaaa annnneeee neee diiiyoooo seeennkkeeerrr? inddeer mii beenniimm adıııııımmmm?" falan diye sorması, çok zevkli şeyler bunlar. 

Gerçi ters de tepebilir. Öz kuzenim bildiğiniz benden nefret falan ediyor bu yüzden. Bu bebekken babası öğretmiş, "yurdumuzu kim kurtardı" diye sorunca "ATATÜRK" diye bağırıyor. 3 - 4 yaşında falandı. Bende "yok Fatih Sultan Mehmet" kurtardı diye tüm gece sinirini kaldırdım. Çok komik sinirlendiği için anası, teyzesi, ben falan da güldük. Geçenlerde teyzem hastalanmış, aradım geçmiş olsun demek için, telefonu teyzemin kızlardan biri açtı. (teyzemin iki kızı var burada bahsi geçen büyük kızı) Sesi alamadığım için kız hangi kuzenim sen benim diye sordum. Karşıdan cevap, " Cenker abi saçmalama ablam hiç senin telefonunu açar mı? " Evet, abla olan yurdumuzu ATATÜRK kurtardı diye bağıran kız. 17 yaşına geldi öz kuzeninden hala nefret falan ediyor. (evet teyzemin ufak kızı çok farklı bir hikaye olur. 12 yaşında falan şu cevaba bak.)

He niye anlatıyorum bunları? Şimdiye kadar beni sevmeyen bebek hiç olmadı. (kuzeni saymazsak, o da Mersin'de yaşıyor yılda iki kere görünüp kendimi sevdiremezdim) Üst kat komşum Eymen hariç. Çocuk 3-4 arası bir şey, beni sevmeyi geçtim, korkudan altına ediyor. Evet, bir bebek benden korkuyor. Hemde hiç bir şey yapmadığım halde. Ulan bu sıfattan nasıl korkarsın? Köseyim lan ben. Saçlarım uzundu bir ara, ondan diyeceğim, kendi babasının saçları da uzundu o ara. İri yarı bir şey olsam gene eyvallah diyeceğim, sıskanın tekiyim ama. Anne baba korkutmuştur deseniz, adam yemin billah ediyor, istesek böyle olmazdı diye.

Normal korku falan değil bahsettiğim. Çocuk beni görünce gözüne ışık tutulan tavşan gibi kalıyor. Geçen kuzenleri ile sokağa çıkmış, yolun karşısına geçti. E araba falan geçiyor sokaktan korkarım ben bir şey olacak diye, balkondan "geç bu tarafa diye bağırdım." Bağırmaz olaydım. Başladı ağlamaya. Benden korkuya yolun bizden tarafına da geçemiyor. Kuzeni teselli etmeye falan çalışıyor nafile. Apartmanda karşılaşıyoruz, ben görüş açısından çıkana kadar gözler hep üzerimde. O anda transformers misali başka bir şeye dönüşmemi falan bekliyor gibi. Sanki bir anda içimden canavar fırlamasını bekliyor kızan. ("kızan" bizim oralarda çocuk demek)

Bildiğiniz kinlendi falan, abi olunca dövecekmiş beni. Tüm kuzenler, amcalar, babası ile birlikte döveceklermiş. Babasına anlatıyor bunları, babası da bana. "Bir video falan çek, bana gönder, izletelim" diyor. İşte "Eymen ben seni çok seviyorum" falan diye. Bir tek bana karşı çünkü bu tutum. Belli bir neden de yok. Çok saçma lan, fazla saçma.

Bugün karşılaştık, bir şeylere ağlıyor. Annesi "kız Cenker abisi ağlamasın" dedi. Çocuk canı yanmış gibi nasıl bağırıyor. "Hiç kızar mıyım ben ona, çok seviyorum ben onu falan" diye gittim yanına. Eğildim.(aynı boyda olmak çocuklar ile iletişimde önemlidir, öyleymiş yani duymuştum bir yerlerden) "Bak  korkma aynı boydayız Eymen, çok seviyorum ben seni Eymen, hiç kızmam ben sana Eymen, istediğin kadar ağla, yaramazlık yap kızmam" dedim. (sürekli olarak adını tekrarlamak da önemliydi galiba) Sarıldım, "Öp Cenker abiyi" dedim, öptü. Ama sevgiden değil ya, sanki esir almışım gibi. Öpmezse canavar olacağım falan sanıyor. Aha az önce babası ile bir yere gidiyordu arabada, beni gördü gene aynı bakışlar. Bildiğiniz geçmiyor, hala korkuyor çocuk benden. 

Şimdi asıl derdim yeğenim benim. Ya sevmezse beni? Lan geçmiyor günler, en sevdiğim çağa gelmesine 3 yıl var diye kafayı yiyorum. "Click"teki gibi zamanı ileri almak mümkün olsa yapacağım. Ben bu kadar isterken ya bu çocuk benden korkar, beni sevmezse? Olmaz öyle ya, sever sever.